Tag

Om schrijfmeters te maken, moet je stil zitten. Helaas is de inspiratie soms opgedroogd als jij je laptop of je notitieblok tevoorschijn haalt. Totdat je in beweging komt.

Wetnotes

Badderen, fietsen of hardlopen hebben iets gemeen: ze zorgen voor ideeën op een plek waar je die niet zomaar kan noteren. Hoe vaak ik al niet tijdens een fietstocht van mijn zadel ben gesprongen… En gelukkig bestaan er ook wetnotes, waterafstotende notitieblokjes, voor onder de douche. Hoef ik niet meer naakt en druipend door het huis te hollen. Read More

Kees van Kooten deed het in zijn verhalenbundel ‘Koot graaft zich autobio’ en ontelbare schrijvers gingen hem voor en deden hem na. Schrijven over wat je kent en wie je bent. Ook een goede manier om dingen te verwerken. Vertrouw je zielenroerselen aan het papier toe en schrijf jezelf gelukkig.

Verpakt in een fictiepapiertje

Het hoeft geen autobiografie te zijn, al mag dat natuurlijk wel. Het voordeel van dichtbij jezelf blijven, is dat je je eigen ervaringen kunt gebruiken bij het beschrijven van de gebeurtenissen, de locatie en de personages. Je hoeft ze alleen te verpakken in een fictiepapiertje. Read More

Vraag hulp

Schroom niet om advies te vragen als je even de weg kwijt bent. Nick en Simon zongen het al:

Pak maar m’n hand,
stel niet te veel vragen
Je kunt niet als enige de wereld dragen
Pak nou maar m’n hand,
laat mij de weg wijzen
Er is geen probleem
als je keer op keer jezelf wilt bewijzen
Maar je kunt het niet alleen.

Logische laatste zin trouwens voor een duo, maar dit ter zijde.  Read More

Wat je aandacht geeft, groeit. Vraag maar aan je kamerplanten. Ook  je manuscript zal opbloeien van een portie liefdevolle energie. De keerzijde is dat ook de continue vrees voor een opgedroogde inspiratiebron, de kans op een schrijversblok vergroot.

Piekeren is tijdverspilling

Niet te veel aan denken dus. Piekeren is sowieso een bezigheid waar je geen tijd in moet steken. De meeste doemscenario’s komen toch niet uit.  Read More

Ook al ben je zelf een lopend naslagwerk, de lezer wil niet om de alinea de dikke Van Dale erbij moeten pakken om het verhaal te kunnen volgen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Zij houdt heel erg van bellettrie.
Wattuh?
Schrijfkunst.
Zeg dat dan!

Waar is mijn deshabillé?

Je hoeft niet alles te versimpelen. Als jouw hoofdpersoon een welbespraakt persoon is die zich in erudiete kringen begeeft, heeft hij het waarschijnlijk over een dictionaire in plaats van over een woordenboek en zoekt hij zijn kamerjas als hij vraagt waar zijn deshabillé is.  Read More

Een boek schrijf je niet in een maand.

‘Ho, wacht eens, wie zei er ook al weer dat we allemaal mee moesten doen met NaNoWriMo, het ‘’schrijf-een-boek-in-een-maand-evenement’’?’

Dealen in fictie

Ja, dat was ik. En ik blijf voorlopig nog wel even doorgaan met mijn verwoede pogingen om iedereen te helpen die de wens koestert een boek uit te geven. In mijn enthousiasme overdrijf ik soms een beetje, of spiegel ik de dingen iets mooier voor dan ze zijn. Dat heb je nu eenmaal met schrijvers, die dealen in fictie, een versie van de werkelijkheid die hun het beste uitkomt.  Read More

Het brein leert door herhaling. Daarom heet een overhoring op school een repetitie. Als je iets maar vaak genoeg voorbij ziet komen, blijft het vanzelf ergens tussen die honderd miljard cellen hangen. De gedachte vormt een patroon en als dat patroon maar vaak genoeg herhaald wordt ontstaat er een neuraal netwerk: een herinnering of een overtuiging.

Neurolinguïstic programming ‘Agatha Christie style’

Een stel onderzoekers legde ooit de boeken van de Grande Dame van de detectiveroman op de snijtafel. Ze ontdekten al gauw dat als Agatha een idee aan de lezer probeerde over te brengen, ze zich bediende van een snelle herhaling van sleutelwoorden en hun synoniemen binnen een kort tekstgedeelte. Neurolinguïstic programming avant la lettre, zou je kunnen zeggen. Door een woord minstens drie keer per alinea te herhalen, was het lezersbrein als was in haar handen.  Read More

Van tweedimensionale personages wordt niemand blij. Ze komen niet uit de verf en de lezer kan zich er niet in verplaatsen, laat staan mee vereenzelvigen. Je personages moeten levensechte mensen zijn, die je zomaar tegen zou kunnen komen, of waarvan de lezer zich in ieder geval kan voorstellen dat ze ergens ter wereld bestaan.

Alleen op de wereld

Geen enkel persoon staat op zichzelf. Zelfs Remi, de hoofdpersoon uit het beroemde boek van Hector Malot, had naast pleegmoeder Barberin, zwerver Vitalis en een bonte stoet aan dieren, ook nog ergens familie wonen. Je komt altijd ergens vandaan, hebt familie, vrienden, collega’s, een liefdesrelatie, reisgenoten of medestudenten. Hoe je personage zich in die groepen beweegt, is veelzeggend.  Read More

Zelfvertrouwen? Je hebt ‘m vast wel eens gehoord, dat irritante stemmetje, dat steeds nieuwe manieren verzint om je feestje te verknallen. Die vervelende plezierbederver, die als je net genoeg moed verzameld hebt om te vertellen dat je een boek gaat schrijven, een megafoon pakt en roeptoetert: ‘Daar zit toch niemand op te wachten!’

Weg met die innerlijke criticus

Als je je project wilt laten slagen, zit er maar een ding op: weg met die innerlijke criticus. Gewoon negeren, het zijn immers maar gedachten en ook nog eens de jouwe. Je hoeft jezelf niet af te kraken, dat doen anderen wel, en ook dat gaat voorbij.

Read More

Mindmappen is eigenlijk niets anders dan structuur aanbrengen in je ideeënstroom. Vrij associërend zet je alles op een rijtje. Het werkt bijvoorbeeld goed om de karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken van je personages uit te werken en hun onderlinge verbondenheid in kaart te brengen.

Mindmappen van de basis

Als je verdwaald bent in een woud van ideeën, kan het raadzaam zijn al voor je aan het uitdiepen van de personages begint, een mindmap te maken. Waar gaat je boek over, wie doen er mee, waar speelt het zich af en wat gaat er mis? Het is reuze handig als je zelf al een idee hebt waar het verhaal naartoe gaat.
Read More