Dag twee van #NaNoWriMo en tijd voor de volgende schrijftip.

Neem jezelf niet al te serieus, het is maar een verhaal. Tenzij je natuurlijk de nieuwe Harry Mulish bent, de literaire belofte van Nederland. Dan zou ik een pijp aanschaffen en heel serieus voor me uit gaan zitten staren.

Die lat, dat ben jij

Leg de lat dus niet te hoog, dat bederft je schrijfplezier en daar was het je net om te doen. En zeg nou zelf, gaat jouw verhaal de geschiedenis van de mensheid voor eeuwig veranderen? Is je leven pas een succes als je een boek heb gepubliceerd? Welnee.

Kijk niet zo serieus

Serieus, daar krijg je rimpels van. Als je stopt met piekeren over schrijven en wat er allemaal bij komt kijken, kun je de tijd die je nu in al die toekomstscenario’s stopt, gebruiken om een keigoed verhaal neer te pennen. Bovendien slaap je beter en dat is ook mooi meegenomen.

Een vermakelijk boek

Literaire erkenning is leuk, maar met een boek voor een bredere doelgroep kan je meer mensen bereiken. Er is niets mis met een boek dat bedoeld is om te vermaken. Integendeel. Jij hebt plezier tijdens het schrijven en je fans genieten tijdens het lezen. Een win-win-situatie.

De Vertelsmurf smurft een boek

Trouwens, met een flinke dosis zelfspot kom je een stuk verder. Toen ik mijn debuutroman Alea aan het schrijven was, liet ik mij witgemutst en blauwgeschminkt fotograferen. Ik schreef er de volgende regels bij:

Wie ben ik? Ik ben een doorgeefluik voor verhalen, gesproken, gespeeld of geschreven. Ik ben de Vertelsmurf.